Μικρά, αόρατα φαντασματάκια

Μου το είπε και χθες όπως και προχθές ο Σαλάχ Μπαϊράμ, αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας, εκπρόσωπος στην Κύπρο τού κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), έτσι όπως στεκόμασταν ανάμεσα στο μικρό πλήθος των αντρών και των γυναικοπαίδων συμπατριωτών του, που κατασκήνωσαν έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, κάτω από τους ασθενικούς ευκαλύπτους, χωρίς φαγητό, νερό ή στοιχειώδεις διευκολύνσεις:

«Ξέρεις, δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε, παραμένοντας σε αυτό το άδειο οικόπεδο για όσο καιρό πάρει, μέχρι να μας δώσει ο Υπουργός μιαν απάντηση. Κάποιοι από εμάς, έχουν στο σπίτι που ενοικιάζουν στην Πάφο ή τη Λεμεσό, το ίδιο βάσανο. Πάλι άστεγοι και άνεργοι είναι, αφού ο σπιτονοικοκύρης τους τούς έβγαλε έξω, μετά από τρία τέσσερα απλήρωτα ενοίκια. Έχουν φύγει από τη Συρία για να μη σκοτωθούν και δεν μπορούν πια να επιστρέψουν. Άδεια παραμονής και εργασίας δεν έχουν εδώ. Και να έχουν, δεν βρίσκουν δουλειά. Πολλοί δεν έχουν ούτε διαβατήριο, ούτε ταυτότητα, γιατί το καθεστώς Άσαντ δεν τους αναγνωρίζει ως υπηκόους της Συρίας…».

Ο Σαλάχ μού μίλησε ξανά για τον Κιαμιράν Μοχάμετ, τον 33χρονο συμπατριώτη του, που στις 17 αυτού του Απρίλη, πρωί-πρωί, πήγε και κρεμάστηκε στην κληματαριά ενός εστιατορίου στον δρόμο Αρόδων-Κάθηκα, απελπισμένος που η Κυπριακή Δημοκρατία τού γύρισε την πλάτη σε αυτήν τη φοβερή στιγμή της ζωής του, μακριά από τη γυναίκα και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του που έμειναν πίσω στην κόλαση της Συρίας.

Έθαψαν οι Κούρδοι τον Κιαμιράν στο μουσουλμανικό κοιμητήριο της Χλώρακας στις 19. Στις 24 του Απρίλη, έστειλε ο Σαλάχ άλλη μια επιστολή στον Υπουργό Εσωτερικών και του εξηγούσε για τον αυτόχειρα: «Δεν είχε οποιουσδήποτε πόρους να ζήσει και να στεγαστεί κάπου. Χαρακτηριστικά, ο ίδιος εξέφρασε σε συμπατριώτες μας την έντονη απογοήτευσή του, αφού όπως ο ίδιος παραπονέθηκε, δεν είχε χρήματα ούτε για φαγητό, ούτε για τα τσιγάρα του, αλλά και ούτε για να αγοράσει ακόμη και μια τηλεφωνική κάρτα για να μπορεί να επικοινωνεί με την οικογένειά του, την οποία εξ ανάγκης άφησε πίσω στην εμπόλεμη Συρία.

Αντίθετα με τη μεταχείριση της οποίας τυγχάνουμε στην Κύπρο, όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες μάς παραχωρούν αμέσως μετά την υποβολή αίτησης ασύλου είτε προσφυγικό καθεστώς είτε καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετοί συμπατριώτες μας που κατάφεραν να φύγουν από την Κύπρο και υπέβαλαν αίτηση για άσυλο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τους έχει προσφερθεί διεθνής προστασία. Ανησυχούμε πολύ για το συνεχιζόμενο αυτό αδιέξοδο και φοβόμαστε πολύ για τις αντιδράσεις των απελπισμένων συμπατριωτών μας, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη αυτοκτονία του συμπατριώτη μας».

Καθώς κουβεντιάζαμε με τον Σαλάχ, τα παιδιά γύρω μας έτρεχαν πάνω κάτω με απίστευτη ζωτικότητα μέσα στη ζέστη και τη σκόνη, ευτυχισμένα που οι έγνοιες των γονιών τους δεν τα αφορούν, ακόμα. Μιλούσαν μεταξύ τους ελληνικά, σ’ αυτήν τη νέα προσωρινή πατρίδα που τη λατρεύουν και που δεν τους θέλει, που δεν τους βλέπει, που δεν τους ακούει, λες και είναι μικρά, αόρατα φαντασματάκια.

Εκείνην τη στιγμή, η μπάρα της εισόδου του Υπουργείου ανέβηκε και το πολυτελές, θηριώδες όχημα του Υπουργού βγήκε από τα σπλάχνα του υπουργείου και σταμάτησε για μερικά μόνο δευτερόλεπτα στο αστυνομικό φυλάκιο – τόσο, όσο για να ρίξει ο Υπουργός μιαν αδιάφορη και αφηρημένη ματιά στο κουρδικό μπουλούκι μπροστά του και να χαθεί στη συνέχεια στο δρόμο, αφού, προφανώς, τίποτε δεν είδε και τίποτε δεν ένιωσε.

Πηγή: Σημερινή

ΥΓ: Petition για τον σκοπό αυτό θα βρείτε ΕΔΩ