Μια συνέντευξη με τον εαυτό μου

-Σε βλέπω για δεκαπέντε τώρα μέρες να πηγαινοέρχεσαι έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών και να κάνεις ρεπορτάζ για εκείνες τις οικογένειες των Κούρδων προσφύγων από τη Συρία…Ομολογώ ότι αισθάνομαι μια κάποια αμηχανία για το όλο θέμα…

-Ναι…σε καταλαβαίνω…κι εγώ αμηχανία νιώθω γι΄ αυτή την ιστορία. Και μοναξιά, πρέπει να σου πω…

-Μοναξιά; Γιατί;

-Να…πώς να σου το πω; Την πρώτη μέρα είπα εντάξει, οι συνάδελφοι των άλλων εφημερίδων δεν έμαθαν για την εκδήλωση των Κούρδων, γι’ αυτό δεν φάνηκαν στον χώρο. Έγραψα το πρώτο ρεπορτάζ και υπέθεσα ότι θα εμφανιστούν την επομένη, να καλύψουν κι αυτοί την ιστορία. Τίποτε δεν έγινε, κανένας δεν εμφανίστηκε. Έγραψα το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο ρεπορτάζ και σήμερα είμαι στο έβδομο…καμιά άλλη εφημερίδα δεν έγραψε λέξη για το θέμα. Κανένα κανάλι δεν το κάλυψε, πέρα από ένα δίλεπτο στο Σίγμα.

-Κοίταξε…είναι προφανές ότι δεν το θεωρούν δημοσιογραφικά ενδιαφέρον. Και αυτό ίσως να έχει κάποια λογική…

-Ναι, αυτό είναι το ζήτημα! Δεν είναι δημοσιογραφικά ενδιαφέρον, άντρες, γυναίκες, μικρά παιδιά και βρέφη να κοιμούνται και να ξυπνούν για δύο βδομάδες μέσα στα χώματα, κάτω από ευκαλύπτους και ακακίες, σε καθίσματα αυτοκινήτων και σε αυτοσχέδιες τέντες από μουσαμά; Ούτε μια μικρή είδηση δεν άξιζε γι’ αυτό το γεγονός;

-Ίσως και να ΄χεις δίκιο…Από την άλλη, όμως, μήπως το παρακάνεις κι εσύ; Δεν είσαι κανένας βλάκας για να μην αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η άτυπη αυτολογοκρισία των ΜΜΕ για τη συγκεκριμένη ιστορία, έχει να κάνει με την οικονομική κρίση και με το ότι τέτοια ρεπορτάζ για αλλοδαπούς που ζητούν οτιδήποτε από το κράτος, εξοργίζουν την κυπριακή κοινωνία και…αποφεύγονται. Σου λέει, οι δικοί μας πεινούν, με τους Κούρδους θα ασχολούμαστε; Να πάνε απ’ εκεί που ήρθαν…

-Ναι, πιθανόν να το παρακάνω κι εγώ…έτσι που το θέτεις το ζήτημα. Και πρέπει να σου πω ότι πολύ συχνά την ώρα που τα μικρά Κουρδάκια φώναζαν τα συνθήματά τους στην είσοδο του υπουργείου, με τη σκέψη ότι κανένας άλλος δημοσιογράφος ή πολιτικός δεν ασχολείται και βλέποντας επανειλημμένα τον υπουργό να μπαινοβγαίνει με τη λιμουζινάρα του στο (και από το) υπουργείο και να τους γράφει κανονικότατα στα παλιά του τα παπούτσια, ένιωθα να είμαι ένα είδος ούφο…Σαν να ήρθα από άλλον πλανήτη…σαν να είμαι κι εγώ ένας Κούρδος «ajanip», ένας ξένος στην πατρίδα μου, ένας αόρατος άνθρωπος που κανένας δεν με βλέπει…

-Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτά που λες ακούγονται κάπως ρομαντικά κι εξωπραγματικά…Νομίζω θα πρέπει να ψάξεις λίγο περισσότερο την τάση σου να ταυτίζεσαι με αυτούς τους άστεγους και απάτριδες αλλοδαπούς…

-Δεν ταυτίζομαι με κανέναν. Γράφω τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν είμαι ακτιβιστής, είμαι δημοσιογράφος. Αν κατασκήνωναν έξω από το Υπουργείο, Κύπριοι, αντί για Κούρδους, πάλι εκεί θα ήμουν, να καλύπτω την ιστορία. Δηλαδή, θα πρέπει τώρα να πάω σε κανέναν ψυχολόγο να διερευνήσω μήπως έχω κανένα άλυτο ψυχικό τραύμα, επειδή δεν θέλω να συμμορφωθώ με το γενικότερο κλίμα της καχυποψίας και της εσωστρέφειας; Μήπως θα πρέπει να ιδεολογικοποιήσω κι εγώ τη δημοσιογραφία και να επιλέγω ποια είναι η «κατάλληλη και καλή» είδηση και ποια η «ακατάλληλη και κακή» είδηση, ώστε να «πουλώ» καλύτερα τη δουλειά μου;

-Έλα ρε Μάριε, εντάξει, μη θυμώνεις μ΄ εμένα…μια κουβέντα κάναμε…ξέρεις, εξάλλου, ότι όσο μόνος κι αν νιώθεις, είμαι κι εγώ πάντα μαζί σου κι αυτό μην το ξεχνάς…Δεν μου λες, θέλεις να δημοσιεύσω τη συνέντευξη;

-Μα ήδη τη διαβάζουν οι αναγνώστες…