08/05/2013 | Με τον Μάριο Δημητρίου
Δέκα μέρες μετά που ο Κούρδος από τη Συρία, Σαλάχ Μπαϊράμ, κοιμάται και ξυπνά με την οικογένειά του και με δεκάδες άλλες οικογένειες συμπατριωτών του, μέσα στα χώματα, έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, μου μιλά με την αυτοκυριαρχία, την ηρεμία και την ευγένεια που μου μίλησε την πρώτη μέρα της εκδήλωσης.
Είναι μεσημέρι και βρίσκομαι και πάλι μαζί με τους πρόσφυγες που ήρθαν στη Λευκωσία από τη Λεμεσό και την Πάφο, για να ζητήσουν διεθνή προστασία από την κυπριακή κυβέρνηση.
Μια ομάδα παιδιών, το ένα δίπλα στο άλλο, φωνάζουν ρυθμικά στα Ελληνικά «θέλουμε απάντηση, θέλουμε λύση», απευθυνόμενα προς το υπουργείο, αλλά τους ακούνε μόνο οι τοίχοι. Οι άνθρωποι μέσα στο υπουργείο είναι θωρακισμένοι πίσω από τα πολύτιμα γραφεία τους, μέσα στις κλιματιζόμενες, δροσερές αίθουσες και δεν ακούν -και υποθέτω ούτε θέλουν να ακούσουν- τα μικρά Κουρδάκια που ξελαρυγγίζονται μέσα στη σκόνη και τη ζέστη: «Θέλουμε απάντηση, θέλουμε λύση».
Οι περισσότεροι από τους Κούρδους που τα τελευταία χρόνια έφτασαν στις ελεύθερες περιοχές (συνήθως λαθραία), δραπετεύοντας από την εξαθλίωση της Συρίας, δεν έχουν άδεια παραμονής ή εργασίας στην Κύπρο, ενώ οι ελάχιστοι ανάμεσά τους που αναγνωρίστηκαν ως πολιτικοί πρόσφυγες, είναι άνεργοι, λόγω της παρούσας οικονομικής κρίσης στο νησί.
Ένας από τους αναγνωρισμένους πολιτικούς πρόσφυγες είναι ο Σαλάχ Μπαϊράμ, εκπρόσωπος στην Κύπρο τού κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) – βρίσκεται στο νησί έντεκα χρόνια, είναι πατέρας δύο γιων 20 και 17 χρονών και μιας κόρης 10 χρονών (που γεννήθηκε στην Κύπρο) και είναι άνεργος εργολάβος οικοδομών.
«Περάσαμε δύσκολα αυτές τις μέρες», μου λέει στωικά, αναφερόμενος στα δέκα μερόνυχτα που κοιμούνται μέσα στα αυτοκίνητα και κάτω από τους ευκαλύπτους, «αλλά, βλέπετε, τα παιδιά φωνάζουν ότι θέλουν λύση. Επειδή ξέρουν ότι δεν έχουν σπίτια να επιστρέψουν, ούτε φαγητό να φαν. Πού να πάνε; Πού να πάμε; Στη Συρία δεν μπορούμε να επιστρέψουμε, λόγω του πολέμου. Στην Κύπρο μάς βλέπουν σαν… φαντάσματα χωρίς κανένα ανθρώπινο δικαίωμα. Πρέπει να αποφασίσει το υπουργείο να μας δώσει μιαν απάντηση, κατά πόσον η Κυπριακή Δημοκρατία θα μας δώσει προστασία, εδώ στην Κύπρο. Ναι ή όχι. Αν η απάντηση είναι “όχι”, να προσπαθήσουμε, μέσω της ΕΕ και των Ηνωμένων Εθνών, να αποκτήσουμε ταξιδιωτικά έγγραφα για να φύγουμε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου γνωρίζουμε ότι θα τύχουμε προστασίας. Γιατί, αγαπητέ μου, αυτή δεν είναι ζωή…».
Καθώς μού μιλά ο Σαλάχ, περνούν μπροστά από το υπουργείο αρκετά αυτοκίνητα κι εγώ σκέφτομαι ότι πιθανόν κάποιοι από τους οδηγούς να κοιμήθηκαν επίσης ως πρόσφυγες, το ΄74, κάτω από τα δέντρα στο Δασάκι Άχνας, μέσα στη σκόνη και τη ζέστη…
Τώρα περνούν ξυστά από τους ξένους πρόσφυγες που διαδηλώνουν μέσα στο λιοπύρι και ούτε γυρίζουν να τους δουν…
Και αν γυρίσουν να τους δουν, το βλέμμα τους δεν έχει μέσα ούτε ίχνος συμπόνιας, ούτε ίχνος κατανόησης ή έστω περιέργειας… Καχυποψία και θυμό έχει το βλέμμα τους… Για τους «Αράπηες» που «θέλουν τα λεφτά μας»…
Ναι… ξέρετε τι εννοώ. Στριμωχτήκαμε οικονομικά και χάνουμε ξαφνικά ό,τι όμορφο έχουμε μέσα μας…
Δέκα μέρες βρίσκονται οι άνθρωποι εκτεθειμένοι στο ύπαιθρο και (σχεδόν) κανένας δημοσιογράφος δεν πέρασε να τους δει, έστω για μια μικρή ειδησούλα. Κανένας πολιτικός δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς, είτε από τη φιλοευρωπαϊκή δεξιά κυβέρνηση είτε από τη διεθνιστική και αντιρατσιστική -πάντα θεωρητικά- αριστερή αντιπολίτευση…
Source: Simerini
PS: Online Petition for the cause HERE
